Το ωραίο και ανέκαθεν έφορο Ληξούρι οφείλει κατά προσωπική μου εκτίμηση όπως και το Αργοστόλι το όνομά του στους Ρωμαίους.
Αποκάτω παραθέτω μια χαρτογράφιση του 1750 μ.χ. με τα δύο «κολληταρουλάκια» μέχρι αδελφοποιήσεως, για να μην ξεχνιόμαστε! Χα χα.
Πατήστε κλικ για μεγένθυση.
Τα Ιόνια νησιά στις αρχές του 2ου αιώνα π.χ. θα βρεθούν στο στόχαστρο της επεκτατικής πολιτικής των Ρωμαίων, ως κυρίαρχες πύλες εισόδου προς την Ανατολή.
Επιπλέον η στρατηγική θέση του νησιού της Κεφαλονιάς το καθιστούσε το πλέον κατάλληλο για να χρησιμοποιηθεί ακόμα και ως η κύρια βάση του ρωμαϊκού στόλου στη δυτική Ελλάδα.
Η ευκαιρία για την κατάκτησή της δόθηκε κατά τον Αιτωλικό πόλεμο (190 π.Χ. – 189 π.Χ.).
Ο Ρωμαίος ύπατος Μάρκος Φούλβιος Νομπίλιωρ εκστρατεύει το 189 π.Χ. στην Ελλάδα και όπως ξεκάθαρα αναφέρει ο Λίβιος, η κατάληψη της Κεφαλλονιάς αποτελούσε έναν από τους κύριους στόχους της όλης εκστρατείας.
Το τέλος του πολέμου και τη συντριβή των Αιτωλών ακολούθησε συνθήκη ειρήνης μεταξύ των εμπόλεμων δυνάμεων από την οποία σκοπίμως εξαιρέθηκε η Κεφαλονιά.
Οι Ρωμαίοι αποβιβάστηκαν στο νησί και ζήτησαν την παράδοση των πόλεων οι οποίες και υπάκουσαν. Ολόκληρη πλέον η Κεφαλλονιά πέρασε οριστικά στη ρωμαϊκή κυριαρχία παραμένοντας μια σημαντικότατη ναυτική βάση για το ρωμαϊκό στόλο.
Σχετικά με το ισχύον καθεστώς των Κεφαλλήνων κατά την περίοδο αυτή οι μαρτυρίες είναι λιγοστές και συχνά αντιφατικές.
Ο Πλίνιος αναφέρει ότι η Κεφαλλονιά ήταν libera civitas (ελεύθερη πολιτεία) , ενώ σύμφωνα με τον Στράβωνα ολόκληρο το νησί έγινε κτήμα του Γάϊου Αντώνιου (θείου του γνωστού Μάρκου Αντωνίου), ο οποίος ως εξόριστος (59 πχ.) διέμεινε στην Κεφαλλονιά και μάλιστα σχεδίαζε την ίδρυση νέας πόλης.
Ευκολονόητο είναι ότι αυτή την πόλη θα την έκτιζε στο εφορότερο μέρος της Κεφαλονιάς την Πάλη.
Δεν πρόλαβε όμως να τελειώσει το έργο του είτε γιατί εν τω μεταξύ δολοφονήθηκε ο Καίσαρας (44 π,χ.), είτε γιατί στο τέλος του 47 π.χ, του εδόθη αμνηστία (όπως και στον Κικέρωνα) και επέστρεψε στη Ρώμη.
Πώς είχε ονομάσει την νέα πόλη που άρχισε να κατασκευάζει?
Αρχικά απορρίπτουμε την εκδοχή που πολλοί ισχυρίζονται ότι δηλαδή σώνει και καλά θα πρέπει να λεγόταν Αντωνία, γιατί και αλλού που έτυχε να κτίσει πόλεις δεν τους έδωσε αυτό το όνομα.
Όταν ο Γάιος Αντώνιος σα στρατηγός πολεμούσε μαζί με τον Ιούλιο Καίσαρα στην Αφρική, ανακαίνισε ή δημιούργησε δύο πόλεις στην τότε Ρωμαϊκή επαρχία της Μαυριτανίας, σαν συνοριακές της τότε Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Το πολύ ισχυρό Volubilis και την παραλιακή Lixus πάνω στο μικρό ποτάμι Lucus, κάτι όμοιο με το σημερινό Ληξούρι δηλαδή.
Η δε άποψη ότι την άκρη του ποταμού της πόλης του Ληξουρίου την λέγανε λήξη εξ΄ου και το όνομα Ληξούρι είναι κάπως δύσκολα πιστευτή, γιατί η έκφραση τέλος (διαχρονική λέξη), ή εκβολή, στα Ελληνικά είναι και ήταν πιο εύχρηστη νομίζω.
Άλλωστε με Ρωμαϊκή κατοχή στην γλώσσα τους θα λεγόταν Foce – Focchi που σημαίνει το σημείο εκβολής, ή εισόδου ποταμού.
Ακολουθεί ένας αποδεικτικός χάρτης από την αρχαία Μαυριτανία (σημερινό Μαρόκο), με τις δύο προαναφερθείσες αρχαίες πόλεις κοντά στο Γιβραλτάρ.
Με βάση λοιπόν την έμπνευση του Αντωνίου να ιδρύσει ένα καινούριο Lixus μια και η περιοχή λόγω ποταμού του θύμιζε την ίδια πόλη της Μαυριτανίας και Ελληνοποιημένο όπως και επί τω λαϊκότερον αργότερα, το όνομα μετετράπη σε Λήξους – Ληξούρι .
Και ας μην ξεχνάμε ότι το Ελληνικό Lixus είναι το αντίστοιχο Lixur στα Λατινικά από το οποίο εύκολα προκύπτει η λέξη Ληξούρι.
Όπως επίσης στον περίπλου του Άννωνα (6ος π.χ.) γραμμένον στα Ελληνικά , αναφέρεται στην ίδια περιοχή της ΒΔ Αφρικής το ποτάμι – χείμαρρος Λίξος (Lixur), πιθανόν ο σημερινός Ντάαρ, πηγάζων από το εκεί βουνό του Άτλαντος.
Σημείωση:
Μερικές ιστορικές πληροφορίες έχω δανειστεί από την αρκετά ωραία ιστορική και αρχαιολογική ανάλυση στο διαδίκτυο των
“Κ. ΣΜΠΟΝΙΑΣ – Κ. ΜΑΤΑΡΑΓΚΑ» που θα πρόσφερε αρκετά σε όποιον τη διάβαζε, μα και εγώ δοκίμασα έκπληξη διαβάζοντας ότι το «στενό του Στράβωνα» ο γνωστός αρχαιολόγος και πατριώτης μας Μαρινάτος το τοποθετούσε στο λαιμό της χερσονήσου της Άσσου και όχι στην Παλική, υπόθεση που και εγώ έχω κάνει σε παλαιότερο σχετικό άρθρο μου.
Για όσους βαριούνται το διάβασμα η συγκεκριμένη εργασία είναι πολύ περιληπτική και ενδιαφέρουσα.